Pierwsze słowa z pierwszego artykułu w czasopiśmie Skaut wydanym we Lwowie w 1911 roku brzmią „Dwustu uczniów szkół średnich we Lwowie połączyło się niedawno w patrole i drużyny skautowe i rozpoczęło «harce» po polach i po lasach„. Tekst zatytułowany „Gawęda obozowa” jest umieszczony zaraz po patriotycznym wierszu Ignacego Kozielewskiego, który stał się później Hymnem ZHP. W kolejnych zdaniach czytamy „Podczas lata odbyli oni wiele wycieczek w głąb kraju, w Karpaty, na Czarnohorę i do Zakopanego, śpiąc często w namiotach i zbudowanych przez siebie szałasach, jedząc potrawy, które nad rozłożonymi w polu ogniskami sami sobie z przyniesionych ze sobą zapasów gotowali.” Nie ulega więc wątpliwości, że życie na łonie natury, obozowanie, kontakt z przyrodą jest od samego początku elementem, którym harcerstwo chciało się wyróżniać wśród ruchów, organizacji, metod wychowawczych. Jan Rossman w swoim opisie metody harcerskiej opartej o analogię do ręki element „świeże powietrze czyli przyroda, życie polowe” umieścił na ramieniu (które łączy rękę z ciałem, porusza całą dłonią). 30 lat później, w warunkach okupacji, ten element ciągle był widziany jako niezbędny (ręka bez jednego palca może jakoś działać, ale odcięta od ciała staje się martwa). Dziś, po ponad 100 latach istnienia harcerstwa nic się nie zmieniło, nadal jest to element w wychowaniu harcerskim niezbędny, a szczególnie przydatny i warty podkreślania w obliczu wyzwań cywilizacyjnych XXI wieku.