Chcę Wam dzisiaj polecić do przeczytania artykuł Filipa Springera „Refleksje z szosy”. Filip kiedyś był naczelnym magazynu wędrowniczego NaTropie, a teraz jest dziennikarzem i fotoreporterem. I to takim, który przywraca powagę i etos tej profesji. Filip napisał ten artykuł 12 lat temu, więc jeżeli jesteś teraz 20 letnią drużynową czy drużynowym, to wtedy mieliście 8 lat, a na obozie głównym Waszym problemem było, żeby donieść menażki do stołówki i nic nie wylać. Dlatego ten tekst wspaniale nadaje się do naszego działu SYLWO, w którym omawiamy i polecamy rzeczy wartościowe, ale mniej znane. Na przykład z tego powodu, że minęło 12 lat od ich napisania. Tak na marginesie to jednak jest magia internetu nie? Że to gdzieś ciągle wisi, żeby dało się znaleźć. W ogóle nie mogę sobie przypomnieć jak ja na ten tekst trafiłem, ale jak go przeczytałem to wiedziałem, że jest to ważne aby dać mu drugie życie. Filip w tym tekście pisze między innymi:
Kiedy to czytałem, to zrobiłem takie WOW. Przecież ja mam tak samo. Opowiem Wam jak to działa bezpośrednio na przykładzie tego właśnie projektu. Przeżywam być może teraz Time of My Life, bo wymyśliłem coś co mnie strasznie kręci i mam wrażenie, że to się naprawdę może udać! Ale wystartowanie z tym projektem było możliwe dzięki wielu osobom. Chcę je teraz wszystkie wymienić, żeby po pierwsze im podziękować, a po drugie pokazać Wam jaką moc daje nam harcerska przyjaźń, o której pisał Filip Springer w swoim artykule.
Ludzie
Maciek filmował tę fajną scenę na koniec filmu i go nie widać, a miał taką fajną bluzę swojego środowiska.
Przede wszystkim było to możliwe dzięki mojej żonie Kasi, która wysłuchiwała moich rozkminek radziła mi, popychała mnie, a także wzięła na siebie więcej naszych domowych obowiązków kiedy ja byłem w szale tworzenia i wreszcie trzymała aparat i rejestrator. Moją żonę poznałem w harcerstwie.
Druga osobą, dzięki, której to wystartowało jest Magda Kazulak, która zwizualizowała moje pomysły zrobiła całą identyfikację, czołóweczki i wszystko. Magda była w mojej drużynie harcerką, potem zastępową, a potem przejęła ode mnie 56 WDH Brzask i była jej drużynową. Także ja Magdzie nie musiałem nic tłumaczyć za bardzo, bo ona przecież też wie. Kiedy zobaczyłem pierwsze rzeczy, które Magda zrobiła to naprawę zatkało mnie i zrozumiałem, że całość będzie EPICKA.
Nie poznałbym swojej żony gdybym na kursie komendantów szczepów nie poznał Suchego, (to za długa historia kiedyś opowiem) Suchego nie poznałbym gdyby nie Magda, która ten kurs zorganizowała, a potem zaprosiła mnie na warsztaty wędrownicze, na których poznałem swoją żonę. Magda i Suchy na co dzień są przyjaciółmi totalnie i w opór, a poza tym Suchy pożyczył rejestrator dzięki, któremu mnie tak świetnie słychać i doradzał jak go obsłużyć.
Karolcia, z którą prowadziłem kiedyś Kurs Komendantów Szczepów zgodziła się pomóc w redakcji pierwszych tekstów, które pojawią się na stronie, bo potrafi świetnie operować słowem. Choć tak na co dzień się wcale nie spotykamy i nie gadamy, ale jak widać to działa.
Kiedy planowałem ten film, to wyliczanie konkretnych osób miało się skończyć w tym miejscu, ale życie napisało inny scenariusz. Dwa dni po starcie projektu miałem poważny i nagły problem ze zdrowiem, nie wdaję się w szczegóły, bo to nie o mnie chodzi, ale było grubo. Wśród wielu osób, które pomogły mi w tym czasie szczególnie muszę wspomnieć Gosię Nowosad, lekarkę, transplantolożkę, a także rodzoną siostrę Naczelniczki ZHP, która udzieliła mi gigantycznego wsparcia psychicznego i załatwiła mnóstwo rzeczy. Nie znam się z Gosią tak bardzo dobrze, mijaliśmy się w różnych sytuacjach, przy różnych okazjach, ale tak realnie to chyba gadaliśmy ze dwa razy wcześniej. Okazało się, że nawet w dalszej relacji harcerska przyjaźń, o której pisze Filip w swoim artykule działa.
Relacje
Wymieniam osoby, które pomogły wystartować ten projekt, ale jest oczywiście wiele innych osób w moim życiu z którymi łączą nas harcerskie korzenie. Choćby Ci, z którymi prowadziłem drużynę, a dziś są moimi najbliższymi przyjaciółmi. Jeżeli podoba się Wam ten projekt, to musicie wiedzieć, że nie powstałby gdyby nie zawarte i scementowane w harcerstwie przyjaźnie, o czym właśnie pisze Filip.
Oczywiście nie możemy zapisać przyjaźni w systemie pracy z kadrą, bo przecież nie można nikomu nakazać się przyjaźnić, ale powinniśmy bezwzględnie pamiętać, że przyjaźń jest totalnie ważną sprawą w harcerstwie. Przy pracy w zespołach chorągwianych, centralnych, a pewnie i hufcowych przyjaźń jest tą przyprawą, która nadaje właściwy smak wykonywanym przez nas zadaniom. Żebyśmy byli w stanie odróżnić je od zwykłej pracy. Filip pyta się na koniec:
No właśnie. Dlaczego? Może następnym razem na zebraniu dla rodziców powiedzcie właśnie to: Państwa dzieci będą miały dzięki harcerstwu wielu przyjaciół i dla tych bardziej racjonalnych dodajcie: oraz olbrzymi kapitał społeczny. I koniecznie przeczytajcie tekst Filipa, bo on zawiera w sobie ładunek emocji, którego ja nie potrafię oddać. Co ciekawe ten tekst ukazał się 20.04.2009 czyli 12 lat przed startem MetodoLogos. Przypadek? Nie sądzę!
